فرزند استاد عثمان_محمدپرست گفت: ایشان پس از طی دوره بیماری، حدود ساعت ده صبح امروز پنج شنبه ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۱ در بیمارستان ۲۲ بهمن شهر خواف به دیار باقی شتافت.جمال محمدپرست گفت: استاد در سال‌های اخیر چندین بار در بیمارستان بستری شده بودند و طی روزهای اخیر به دلیل عفونت ریه و تشدید آن به بیمارستان رفته بودند که پس از دو روز بستری، صبح امروز و ساعتی قبل در بیمارستان خواف درگذشتند. مراسم تشییع و اقامه نماز بر پیکر ایشان روز جمعه، ۳۰ اردیبهشت، همزمان با نماز ظهر در مصلی خواف برگزار خواهد شد.

عثمان محمدپرست در سال ۱۳۰۷ در  خواف از توابع  خراسان رضوی زاده شد. او از سن ۱۰ سالگی با دوتار مأنوس بوده‌است.استاد محمدپرست آثار مطرح و معروفی از خود به جای گذاشته و از چاوشی و سرحدی گرفته تا دیگر مقام‌های این دیار، اجرا‌های گوناگونی را درعین وحدت آفریده‌است.

او علاوه بر فعالیت هنری در امور خیریه هم پویا بود و در ساخت بیش از ۹۰۰ مدرسه به همراهی خیرین دیگر مشارکت داشت. همچنین او در هزینه درمان کودکان مبتلا به سرطان نیز گام برداشته و این امور بازتاب همان جمله معروفش است که می‌گفت درراه خدا موسیقی نواختم  و همه این‌ها او را به چهره‌ای محبوب در جهان تبدیل کرده است.

در ۸ شهریور ۱۳۹۶ خورشیدی، نخستین کاشی ماندگار خراسان رضوی در راستای حفظ میراث ناملموس کشور از سوی اداره کل میراث فرهنگی خراسان رضوی بر سر در منزل عثمان_محمد پرست نصب شد. همچنین پس از موفقیت در ثبت جهانی دوتار در چهاردهمین اجلاس کمیته میراث جهانی یونسکو، نسخه‌ای از گواهینامه ثبت جهانی دوتار که به دو زبان انگلیسی و فارسی نگارش شده بود به عثمان محمد پرست اهدا شد.

 عثمان محمدپرست، زنده‌یاد  مجتبی کاشانی و زنده‌یاد  نیکولفریدنی در سال ۱۳۶۲ همراه باهم  جامعه یاوری فرهنگی را بنیان گذاشتند. هدف آنها مدرسه‌سازی و کمک به تحصیل کودکان در مناطق محروم بود و تا امروز بیش از ۹۰۰ مدرسه توسط جامعه یاوری فرهنگی در سراسر کشور ساخته شده است. در جامعه فرهنگی یاوری جنوب خراسان که تشکیل دادند یک دسته جلسات زنجیروار در پایتخت و شهرهای مختلف گرفتند و از افرادی که توانایی مالی داشتند و به موسیقی و مسائل فرهنگی و ادبی علاقه بسیاری داشتند، دعوت می‌کردند. در آنجا مطرح می‌شد که به‌طور مثال: ما در جنوب خراسان می‌خواهیم مدرسه یا درمانگاه بسازیم یا بنای خیریه احداث کنیم و کمک‌هایی با این عنوان جمع می‌کردند. اینها دور هم جمع می‌شدند و آن جامعه را تشکیل می‌دادند و این بناها ساخته می‌شد.

شمس لله پونه برادرزاده استاد عثمان از قول وی می‌گوید: " من این بناها را نساختم از پول خود مردم و لطفی است که مردم داشته‌اند. در واقع به اعتبار نام‌شان، موسیقی و سازی که اجرا می‌کردند مردم نیز کمک می‌کردند. جالب است این را هم بگویم، یک روز یکی از آقایان که علاقه‌مند بود و توانایی مالی خوبی هم داشت، بلند می‌شود و می‌گوید امشب شب خیلی خوبی است اگر استاد  عثمان ساز بزند و استاد  شجریان هم بخواند، من هزینه ساخت یک مدرسه کامل را پرداخت می‌کنم و این اتفاق در این شب می‌افتد و استاد عثمان ساز می‌زند و آقای شجریان هم در کنارش می‌خوانند و آن آقا هم به قول خود عمل می‌کند و هزینه ساخت یک مدرسه کامل را در آنجا پرداخت می‌کند. در واقع به این نحو و این‌گونه کارهای خیریه را انجام می‌دادند. "

عثمان محمدپرست، معروف به عثمان خوافی یا عثمان پونه. با دوتار عجین است و آن‌طور که از حرف‌هایش پیداست، مهم‌ترین اتفاقات زندگی‌اش با دوتار گره خورده است.

 می‌گوید: "در عمرم هر چه داشتم همین موسیقیِ طیب و طاهر بود. به علما اعتراض کردم که شما درک ندارید موسیقی چیه؟

داوودِ پیغمبر اهلِ موسیقی بود. موسیقی را خدا آورد... موسیقی که من با آن نهصد و بیست مدرسه ساختم کجاش حرامه؟