آیین باور – یادداشت

فریبا کلاهی /روزنامه نگار

هنوز درگیر اینم که آیا ” اقتصاد”، مقاومتی است ؟ یا مقاومتی داریم دربرابر مشکلات شناخته و نا شناخته ازنوع اقتصادیش. شاید بگویید مگر فرقی هم دارد. پاسخ من این است “بلی”.

علت روشن است زیرا باید بدانم چرا باید مقاومت کنم آیا خطری مرا تهدید می کند؟ چگونه باید مقاومت کنم با ایستادن و زل زدن به افق ؟ چه قدر باید مقاومت کنم؟ آنقدر که جان به جان آفرین تقدیم کنم یا در حین مقاومت می توانم فعالیت هایی جهت حفط علائم حیاتی انجام دهم.

اساسا شعار های شیک و مدیران شیک به یکدیگر می آیند . هر دستگاه و اداره ای بروید، یک پوستر با شعاری غلیظ پیرامون اقتصاد مقاومتی به دیوار چسبانده است که حتی هزینه همان پوستر هم گویاست که این نوع مقاومت" همانا زل زدن به افق برای رفع مشکلات است."

در یک بازدید پروژه 30 دستگاه خودرو تک سر نشین با آدمهایی بی کار و حقوق بگیر، تحت عنوان هیات همراه، در مسیر مشکلات اقتصادی، مقاومت می کنند تا پس از سوزاندن حامل های انرژی، با خوردن ناهار دولتی تقویت شوند.

شهرداری عریض و طویل و 11 طبقه صبح به صبح کرکره هایش را بالا می دهد تا به گفته سکان دارش، یک تومان یک تومان جمع کند تا سربرج، حقوق کارکنانش را پرداخت کند . یعنی فلسفه وجودی اش، زل زدن به افق است،نه مدیریت شهر .

 وارد اداره دیگری می شوی یک اتاق بخاری روشن است و دما به 25 درجه سانتیگراد رسیده و در اتاق جنبی با اسپیلتی خوشحال روبه رو می شوید که در جهت حفظ شعار “اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل،” که چند سال هم از رویش گذشته ، سعی می کند از تولید داخلی  و کار آفرینی حمایت کند و دمای اتاق را روی 18 نگه دارد. هواشناسی هم ، امروز را ابری – آفتابی و دلچسب و بهاری اعلام کرده است .

 عقل سلیم می گوید مقاومت یعنی تا زمانی که می توانی راهی بیابی که تو را، از وضعیت “بحران، به موقعیت تثبیت “شده برساند تلاش کن.    مقاومت اقتصادی یعنی این . کل شعار های این سالها با تغییر ظاهر مفهومشان مقاومت اقتصادی است.

همه ما در زندگی شخصی، هنگام مصرف اقلام روزمره و عمومی و اجتماعی می توانیم به نظم و برنامه هوشیارانه ای برسیم، که به حفظ منابع موجود کمک می کند و “باید ” هم؛  تحت همه شرایط بد یا خوب، این الگوی حفظ منابع و استفاده درست در دستور کار زندگی ما پایدار شود.

اما تا چه زمانی ؟ هر قدر که ریاضت بکشیم و منابع موجود را اندک اندک مصرف کنیم، روزی فراخواهد رسید که این منابع نیز به پایان می رسد، و دیگر توان محدود مقاومت ما نیز به نقطه پایان خود خواهد رسید.

آیا جز تدبیر و تلاش برای جایگزین “یابی” یا جایگزین “سازی” منابع بحران زده راه هوشیارانه تری می شناسید؟

متاسفانه آنچه دیده می شود چیزی جز این است و مردم ومسئولینی را به ما نشان می دهد که نه تصمیمی و نه تدبیر عاجل و جدی برای رسیدن به جایگزین های منابع دارند. شاید حتی لیستی از نقاط ضعف سیستم،کارشناس تحلیل سیستم و ماتریسی برای حرکت به سمت هدف ندارند.

درواقع اقتصاد مقاومتی می رود که تا انتها مقاومت کند!

اینجاست که فرمانداری ها و استانداری ها به عنوان ناظرینِ مصرفِ درستِ منابعِ انسانی و غیر انسانی، و رصد کنندگان حسن اجرای قوانین نظم دهنده ای که، به تقسیم عادلانه داشته ها می پردازند،مبارزِ اول این جبهه بوده و بازیگر نقش اول این حماسه اند.

مردم و رسانه قضاوت خواهند کرد