یادداشت آیین باور 
در #روز_خبرنگار ازرنجی درعذابیم که نه مسئولان کلان مطبوعاتی کشوردرک می کنند ونه تازه واردین عرصه مطبوعات و نه “به زور واردین!!”
درب های باز بی قاعده و ضابطه صدورمجوزها و اجاره امتیازها ، وضعیت بازارکاسبانی را به خاطرمی آورد که تعزیرات و اماکن و باقی متولیان نظارتی از پس پرده فعالیت هایشان بی خبرند.
این دارندگان سرمایه هستند که با مجوز های اجاره ای به صورت گمنام، بازار را آشفته می کنند و نابسامانی و تهاجم فرهنگی محصولات، دودمان نسل جوان و جامعه هدف را خدای ناکرده بر باد می دهد.
ما آزادیم که روزنامه نگاران، خبرنگاران و خانواده اصیل مطبوعات را زیر دست نابلدان قرار دهیم. زیرا نه #خانهمطبوعات حرفه ای داریم نه ناظری بر عملکردشان . ما معاونتمطبوعاتی پویا و کاربلد و کارشناس در ادارات کل ارشاد استانها نداریم .ما نظام مطبوعاتی چون نظام مهندسی و پزشکی نداریم. ما انجمن صنفی نداریم ،بیمه نداریم،قرار داد نداریم ،مرجع شکایت ورسیدگی نداریم ….آزادی داریم آزادی مطبوعات!
ما آزادیم که با حداقل دستمزد،چیزی برابر  یک سوم حداقل دستمزد استخدام کارگری و کشوری قلم بزنیم ،تا کاسبان رسانه نفع ببرند . ما آزادیم که حرفه ای نباشیم .
ما آزادیم که نام رسانه و مطبوعات را خدشه داریا تعریف مردم از خبرنگاران را عوض کنیم تا همه مارا فضول هایی دروغگو بخوانند. .چون هیچ مسئولی با سبُک گویی کاری ندارد. چهار چوبهای سیاسی و حقوقی و مذهبی که رعایت شوند (هرچند به ظاهر ) کفایت می کند. ما آزادیم بی آنکه ناظران وقتی برای خواندن محتوای پول نوشتهایمان بگذارند،شعور مردم را در انتخابات به بازی بگیریم .تهمت بزنیم .دروغ بگوییم. صفحه بفروشیم.صفحاتی را که خاک پاک رویش فکر و اندیشه اند.
از فردی اسطوره بسازیم که خودمان هم از او هیچ نمی دانیم که پول حرف آخر را می زند.....
ما آزادیم که خودمان روزمان را به یکدیگر تبریک بگوییم درحالیکه هنوز برخی به واکسینه شدن ما گلایه دارند و معترضانه می گویند مگر خبرنگارها چه می کنند.....