این عروس سبزه قبای روسپید دیروز،  امروز خونین جگر است. توری از خاک بر رخ دارد و دسته خاری در مشت، به ناکجا می نگرد.

شتـــــــر سواری دولا دولا شده است، هزاران "نفر" بی مجوز چشمان قانون و متولیان زیست محیطیِ یگانه تالاب استان را  می چرند. ناصالح است این چوپان که برای هدایت دام خویش، دان پرندگان و نان بشر را زیر سمهای طمع می اندازد.

پیر داماد قزوین کار خویش، خوب می داند، اما کدام کدخدا را دیده که آب را چاپیده است؟ کدام حکیمِ حکمت نخوانده رساله زهکش را تا نوک دماغِ خویش دیده و صالحیه را چون قارپوزی چاک زده رها کرده است؟

۱۲ درصد شیون مادران و سیاهپوشی پدران از خاک برسری استانی است که روزی بهشت رودها و پرندگان بود.

سوگ مرگ ما زبان بستگان البرز نشین به گوش هیچ خوش نشین پایتختی نرسید مگر زمانی که خود خاک خورده شدند.

خاکم بر دهان تاریخ این دیار زیر بار شعار زدگی و رزومه سازی مدیران بی کفایت دفن می شود.

منجمین طالع این سرزمین را بیابان دیده اند. صحبت از پژمردن یک برگ نیست،  جنگل را بیابان می کنند.

فریبا کلاهی