رنج بی اجر قلم تکرار می شود و در قامتِ مناسبتی تقویمی، روی میز باقی می ماند. دریغ است تکرار نکنم، در سرزمینی که "قلم " تاریخ دارد و نوشتن با تاریخش پیوند خورده، قلم توتم نماند و نگارش‌های تزئینی و خوشنویسی اش نیز، چون متون فریبا و فاخر، خاک خورد و دستان هنرمند و افکار زیبا جای خود را به انگشتان مجازی سپرد که جای مرکب، "همستر" می خورند.

صاحبان اصلی قلم از رنجی که می برند اجری ندارند وجز دانه دانه سپیدکردن موی بهره ای نمی برند.کاش هنوز قلم اجری داشت و توتم فرهنگیان بود یا خط خطی کردن کاغذها بهایی داشت. 

یا کاش هنوز نام مطبوعات و روزنامه‌ها وزنی داشت .کاش غم نان نبود و به جای پرکردن صفحات فرهنگی و هنری با آگهی های بی اثر، تولید محتوا و گپ های گوشنواز و چشم نواز حاکم بود. کاش هنوز، مونس بعد ازظهرهای داغ و کسل کننده کارگران زحمت کش و بازنشستگانِ مشتاق بودیم. کاش قلم هنوز تاثیری داشت که بلبشو را از وسط زندگی اجتماعی ما جمع کند. این روزها شیشه ها نیز تن خود را به روزنامه ها نمی سپارند، که "پاک" نخواهند شد . این روزها در چکاک شمشیر تبلیغات راست و چپ انتخابات، آنانکه دراین آشفته بازارِ دروغ پردازی برای تامین اجاره و هزینه چاپ و لقمه ای نان، شان و منزلت خود، قلم و نام روزنامه نگار را زیر پا نمی گذارند، تنها مانده اند و با خوانندگان اندک اما واقعی و حرفه ای دلخوشند.  تاریخ شهادت خواهد داد کدام قلم زیر بار کدام رسالت قد کشید یا در برابر کدام خفت پشتش شکست.

فریبا کلاهی